Finissage

We lijken geobsedeerd door veiligheid. We zadelen onszelf op met het idee dat we alles in de hand hebben, dat we alles onder controle hebben. Maar als de nabije toekomst anders loopt dan gepland, verliezen we de controle en vervallen we in angst. Daarom willen Thomas en Hendrik voelbaar maken dat controle slechts een waanbeeld is. Veiligheid en het gevoel van veiligheid maken we onszelf wijs, het wil niet zeggen dat het daadwerkelijk veiliger is. Deze theatertekst wil kritisch kijken naar hoe angst ons in zijn greep houdt en hoe het ons vermogen tot medeleven in de kiem smoort. De twee acteurs benoemen zich tot veiligheidsverantwoordelijken. Ze verdedigen de noodzaak van hun aanwezigheid zo stellig, dat de vraag onvermijdelijk komt bovendrijven of ze eigenlijk wel een verschil maken. Wanneer maakt de idee van veiligheid je net banger?

Thomas en Hendrik hebben de ambitie om in hun schrijfwerk de schoonheid van het oeverloos gelul te promoveren tot een kunstvorm. Hun personages praten om de leegte op te vullen, vallen in herhaling, haperen en slepen zich door de moeilijkheid van taal en communicatie. Net zoals Thomas en Hendrik vaak verdwalen in het schrijven, laten ze de personages op hun beurt verloren lopen in een gesprek waarin het spreken zelf, in zijn meest alledaagse en banale vorm, transformeert tot een buitengewoon complexe bezigheid. De angst om misbegrepen te worden ligt telkens op de loer. En af en toe in deze veelheid van woorden passeert er iets wezenlijks, zit er in de kosmos van woorden iets van immense schoonheid verborgen, slaan de sprekers de nagel op de kop zonder dat ze zich er bewust van zijn.