Schrijfresidentie

Vier sneden speltbrood op een ontbijtbord als avondeten. Er is nog smeerkaas en een restje paardenvlees. Om het avondeten nog wat kleur te geven, eet Lut graag nog een pompelmoes met wat kinnekessuiker met twee tasjes lindethee om alles door te spoelen. Verse, met lindebloesems uit de tuin van de weggeefwinkel waar ze twee keer in de week actief is. Ze mag die gratis plukken met toestemming van de beheerder van de oude pastoriewoning waar de weggeefwinkel nu gevestigd is. Om tijd te sparen had ze de bloesems na het middageten al in de gootsteen laten weken in lauw water. Dan komen de smaak en geur beter los. Het is dinsdagavond in een bel-etagewoning ergens in het noorden van Wilrijk. Straks gaat Lut nog zingen in het vredeskoor en zal de keel goed gesmeerd zijn dankzij de verse lindebloesemthee. Nadat Lut nog een chocolaatje steelt uit de glazen kelk die in het midden van haar eetkamertafel staat, nu ja stelen is het niet echt, want ze heeft de zak Chokotoffs zelf gekocht, toch voelt het als stelen aan, want ze heeft die zak vooral gekocht voor als haar neven en nichten op bezoek komen, die lusten wel wat zoet, gaat ze met de fietshelm in de aanslag de deur uit.

Jan Wouters is geïnteresseerd in het uitstervende ras van de toegewijde vrijwilliger die plichtsbewust al jaren dezelfde vrijwilligerspost bekleedt. In zijn beschrijvende en gedetailleerde stijl probeert hij zonder oordelen het leven te vatten achter het drukke leven van een vrijwilliger op leeftijd. Doorheen de engagementen sluimert een onvermogen om vat te houden op een steeds veranderlijke tijd. Tussen de gaten van engagement valt een onuitgesproken eenzaamheid.

Tijdens zijn residentie in Zuidpools schrijfkamer wil Jan deze gedetailleerde fragmenten van mensen uitwerken tot stukjes monoloog.