Stil(l)

twee
de stem
van de vrouw
op de radio
ze zegt
kaakslag

een
we zijn moe
we kloppen het zand
uit onze schoenen

Stil(l) is een tweestemmig lied over wat voorbij is. In hun zoektocht naar iets gemeenschappelijks nemen twee mensen afscheid van de dingen rondom hen. Ze stellen vragen, benoemen, herdefiniëren. Tussen einde en begin, ligt onontgonnen ruimte verscholen.

een oneindig
kleine
schending
waar ik
's morgens
en 's avonds
soms ook 's middags
naar kijk als naar
een scheur in
een plastic
tafellaken
waarop
ellebogen
in een rij aanschuiven
voor een
gesprek dat
pas na
middernacht
wanneer
de anderen
de kamer
uit in
één adem
kan plaats
vinden