Victor
Jan Martens & Peter Seynaeve / CAMPO
In Victor zijn de lijven aan het woord. Een duet tussen twee lichamen, een man en een kind. De ene heeft al een hele weg afgelegd, de andere wil heel graag zo snel mogelijk groeien. Een sensueel spel van spieren, maar ook een machtsstrijd met ongelijke wapens. Een klein verhaal over groot en eerlijk, sterk en onschuldig, maar vooral dichtbij willen zijn. Een intiem portret van een relatie.
Met Victor maken theatermaker/acteur Peter Seynaeve en choreograaf/danser Jan Martens voor het eerst samen een voorstelling. De voorstellingen van zowel Jan als Peter zijn in de eerste plaats portretten – portretten van individuen maar ook van relaties.
Zuidpool inviteert ook ander werk van:
Jan Martens: She Was A Visitor, solo voor Truus Bronkhorst, van Jan Martens en Marc Vanrunxt, 31/01 en 01/02/2014 in Theater Zuidpool (Belgische première)
Peter Seynaeve: speelt in het nieuwe stuk van Eisbär: Behind The Jolly Roll-Down Shutter..., 10 en 11/01/2014 in Theater Zuidpool
PERS
“Met handen die klauwen, trekken en duwen. En voeten die stampen, klauteren en glijden. Zo doorploegen de twee dansers de zielen van de toeschouwers in het bedwelmend mooie Victor.” ****
(KNACK)
“Victor is allesbehalve een wervelwind. Martens en Seynaeve overdonderen niet, maar ontroeren wel. De jonge performer toont zich even sterk als de professionele danser. Op geen enkel moment hebben we het gevoel dat de een voor de ander moet onderdoen. Ze vormen een mooie symbiose in een lieflijk duet dat ons met een brede glimlach de zaal doet uitwandelen.” ****
(COBRA.BE)
“Ik hoop oprecht dat ze nog vaak gaan samenwerken, wat we te zien kregen was aangrijpend en bloedmooi. Een absolute aanrader dus.”
(GENTBLOGT.BE)
“Het publiek zit gevangen in stilte en deint mee op de meervoudige indrukken die het samenspel van man en jongen achterlaten. Nu eens wordt er ongemakkelijk heen en weer geschuifeld, dan weer wordt er gegniffeld of ontroerd gezwegen. Wanneer jong en oud zich uiteindelijk overgeven, na het balanceren op hun fysieke grenzen, houden we zelf de adem in. Bevangen door genegenheid, hopen we stilletjes dat het met dit beeld mag eindigen, tot even later de lichten langzaam doven.” ****
(CJP)